სტუდენტების დარბევა - შიში, ბრაზი, გულის ტკივილი

ალბათ ყველას გახსოვთ 2007 წლის 7-8 ნოემბერი... ქუჩაში, სამუშაოზე ან ტელე ეკრანებთან მაინც განგიცდიათ შიში, ბრაზი და გულის ტკივილი...

7 ნოემბერზე არაფერს ვამბობ... არც იმედის დარბევის ამბებზე... მე მოგიყვებით იმ განცდებზე, რაც 8 ნოემბერს შოთა რუსთაველის სახელმწიფო უნივერსიტეტის დარბევის დროს განვიცადე...
ჩვეულებრივი დღე იყო.. ლეციაზე წავედი მიუხედავად 7 ნოემბრის ამბებისა... ხომ იცით ქართველებს ჭორაობა ძალიან გვიყვარს და ალბათ იმ დღეს უნივერსიტეტში მისული სტუდენტებიც ძირითადად წინა დღის ამბების გასარჩევად წავედით...
დილით ფოტო ჟურნალისტიკის ლექცია გვქონდა... ე.წ. ადმინისტრაციულ კორპუსში... (3 სართულიანი, ისტორიული შენობა)... აუდიტორიაში შევედით... 34-ე აუდიტორია იყო... ზუსტად მახსოვს... ლექციის დაწყებამდე ფანჯარასთან მივედით ყველა და უნივერსიტეტის წინ ზღვის მხარეს მდგომ სტუდენტებს ვადევნებდით თვალ-ყურს. ძირითადად საზღვაო აკადემიის სტუდენტები იყვნენ. ერთნაირ უნიფორმაში გამოწყობილები... მათ თანდათან უერთდებოდნენ რუსთაველი უნივერსიტეტის სტუდენტები. იმ დროისთვის უნივერსიტეტში შემოსვლა ზღვის მხრიდან იყო, რადგან რუსთაველის ქუჩიდან შემოსასვლელი დაკეტილი იყო.


შემოსვლისას იმ დროინდელი რექტორი ვლადიმერ ბალაძე შემოსასვლელში იდგა და სტუდენტებს ეზოში შემოსვლას თხოვდა... მასთან ერთად რამდენიმე პროფესორ-მასწავლებელიც იდგა იქ...
ლექციაზე ასვლა არ მინდოდა... მერჩივნა წინა დღით იმედის დარბევა გამეპროტესტებინა, მაგრამ მაინც ავედი, რადგან ლექტორისათვის მეთხოვე გავეშვით ყველა...
ავედით აუდიტორიაში და ველოდებოდით სიის ამოკითხვას, რომ მერე ერთად წავსულიყავით..
ფანქარასთან ვიდექი და გავცქეროდი სტუდენტებს, რომლებიც სხვადასხვა შეძახილებით ამხნევებდნენ ერთმანეთს...
- ”ჩამოდით”, ”გამოდით” გვეძახდნენ თანატოლები...
უცებ ელვისებურად რაღაც მოხდა. ათეულობით სტუდენტი ერთი მიმართულებით გაქანდა... 1 წუთი და არავინ იდგა... მათი დგომის ადგილი ცარიელი იყო... ძირს მხოლოდ რვეულები, ქუდი და სხვა ნივთები ეყარა... მერე წამიერად იმ ადგილას უამრავი ნიღბიანი ადამიანი გამოჩნდა... ისინიც სტუდენტების გაქცევის მიმართულებით გარბოდნენ.. ერთმა სპეცრაზმელმა შეჩერდა და ზემოთ ამოიხედა... მეორე სართულზე კურსელები პირღია ვიდექით... იარაღი ჩვენსკენ მოიღერა და დაგვიყვირა... შედით ახლავე უკანო... მერე გოგონების კივილის ხმა გავიგონე... ვერ ვხდებოდი რა მოხდა... ყველა დავემორჩილეთ მის ბრძანებას... აუდიტორიაში შემოვბრუნდი... ლექტორი გვამშვიდებდა... აქ იჯექით... აქ არავინ შემოვა... გოგონები მაინც ვერ ჩერდებოდნენ და გამაყრუებელი ხმით ქვითინებდნენ. ვერ ვჩერდებოდი... ვიცოდი, რომ ბევრი მეგობარი გარეთ იყო და შემეშინდა მათ არაფერი მოსვლოდათ... დერეფანში გავედი... იქ არავინ იდგა... უნივერსიტეტის შიდა ეზოს გადავხედე... კივილისა და ყვირილის ხმა აყუებდა იქაურობას... ფანჯარა გავაღე და გავიხედე... სპეცრაზმს წინ იმდროინდელი ადმინისტრაციის ხელმძღვანელი მალხაზ ნაკაშიძე მოუძღოდა... - ”აქეთ კომპიუტერები და ადმინისტრაციის შენობაა. აქ არ შეხვიდეთ” - აძლევდა რჩევას მალხაზ ნაკაშიძე და იმ კორპუსზე მიუთითებდა სადაც მე ვიდექი... -”შედი აუდიტორიაში” დამიყვირა ვიღაცამ დერეფნიდან... ერთ-ერთი ლექტორი იყო... წინამდებარე კორპუსს გავხედე, სადაც შესასვლელ კარებთან სტუდენტებს მოეყარა თავი და ცდილობდნენ კორპუსში შესვლას... უკან მიმდგარი სპეცრაზმი კი ხელკეტებს სქესის განურჩევლად ურტყამდა ყველას... ბოლოს, როგორც იქნა ეზო სტუდენტებისაგან განთავისუფლდა და იქ მხოლოდ სპეცრაზმი დარჩა... უცებ მეორე სართულიდან გადმოხდა სტუდენტი... მერე იმავე ფანქრიდან სპეცრაზმელმა გადმოიხედა... შემეშინდა. როგორც ჩანს აუდიტორიებშიც შედიან-მეთქი... სტუდენტი ქვაფენილზე მთელი ძალით დახტა და უცებ, იმის ნაცვლად რომ გადარჩენოდა ცემას, ორი სპეცრაზმელი დაადგა თავს და ცემა დაუწყო...
ლექტორმა გარეთ გამომაკითხა და აუდიტორიაში შემაგდო... ვიჯექით აუდიტორიაში... ტელეფონით გვინდოდა დავკავშირებოდით ახლობლებს, რომ კარგად ვიყავით, მაგრამ სიხშირე არ იყო... ასე გავიდა ნახევარი საათი... ტირილითა და წყევლა-კრულვით...
ბოლოს გვითხრეს, რომ სპეცრაზმი წავიდა და ჩვენს რიგრიგობით შეგვეძლო გასვლა... ეზოში რომ გამოვედით სასწრაფო დახმარების მანქანა უკვე იქ იდგა და სტუდენტებს ჭრილობებს უმუშავებდა... ყველგან ცრემლსადენი გაზის კვამლი იდგა... ქუჩაში მხოლოდ რამდენიმე ადამიანი გადაადგილდებოდა... უფრო სწორად გარბოდა... სასწრაფოდ გავიარე პარკის ტერიტორია.... გადავკვეთე გორკის, ფარნავაზ მეფის, გორგასლის ქუჩა და ჭავჭავაძეზე 28 ნომერ მარშუტკაში ავარდი... მომეშვა... სამშვიდობოს ვარ მეთქი და სახლისაკენ წავედი... მარშუტკაში წინა დღის დარბევაზე საუბრობდნენ... არავინ არაფერი იცოდა სტუდენტების დარბევის შესახებ... მე ჩვეული დუმილი საზოგადოებრივ ტრანსპორტში ჯდომისას, რომ მჩვევია, დავარღვიე და ვთქვი, რომ ეხლახანს უნივერსიტეტის სტუდენტებიც დაგვარბიეს-მეთქი... რეაქციები და შეძახილებისათვის ყურადღება არ მიმიქცევია, იმიტომ, რომ ყველა აყაყანდა და შეფასებები უხვად წამოვიდა... სახლში ავედი... ჩვეულებრივი დღე იყო... იქ არც ხმაური იყო... არც გაზის სუნი და კვამლი და არც ვნებათა ღელვა...

">